Slow is good

Deze installatie vormt een zachte breuk in het gebruikelijke tempo van ons hedendaagse leven; geen ontsnapping, maar een onderbreking. Ze ziet traagheid niet als een passieve toestand, maar als een bewuste en gedeelde handeling: een weigering om mee te gaan in de hoge eisen van beweging, aandacht, productiviteit en duidelijkheid. In deze pauze opent zich een ruimte voor een ander soort aandacht, een die afgestemd is op visuele gewaarwording en op subtiele verschuivingen die vaak onopgemerkt blijven.

In plaats van een oplossing of verhaallijn te bieden, blijft het werk hangen in ambiguïteit. Het nodigt de kijker uit om een vertraagde tijdservaring te bewonen, waarin niets hoeft te worden bereikt behalve het volgen met de ogen. De visuele prikkeling is geen oproep tot consumeren, maar tot verblijven, om poreus te worden voor licht, kleur, vorm en stilstand. Het gaat hier niet om rust als terugtrekking, maar om rust als oefening in herijking, als een manier om samen anders te zijn.

Door te stoppen breekt het werk de stroom niet, maar onthult het de architectuur ervan, de aannames, de druk, en stelt het een stille, collectieve heroriëntatie voor.

In een bestaan dat wordt gekenmerkt door de snelle verspreiding van informatie en het cultiveren van korte aandachtspunten, vormt het ontmoeten van een kunstwerk dat stilte en geduld vraagt een aanzienlijke uitdaging voor voorbijgangers. Het effect is een gevoel van tijdloosheid, waarbij de grenzen tussen begin en einde vervagen. Dit proces kan een gevoel van ongemak oproepen, en het vermogen hebben om iemands relatie tot tijd, aandacht en de aard van kunst zelf ter discussie te stellen.